Ես կարդացի Չարլիի նամակը իր դստերը։ Նրա նամակի մեջ շատ խորիմաստ խոքեր կային։ Նա նրա աղջկան խորհուրդներ էր տալիս և ասում թե ոնց ապրի։ Նա իր աղջկան ասում էր, որ փողը չէ կյանքում ամենակարևորը։ Նա իր նախադասություններից մեկում ասաց՝ <<Այս նամակի հետ քեզ ուղարկում եմ չլրացված դրամական չեկ, որպեսզի դու կարողանաս ծախսել այնքան, որքան ցանկանում ես: Բայց երբ ծախսես երկու ֆրանկ, մի՛ մոռացիր հիշեցնել քեզ, որ երրորդը քոնը չէ, նա պետք է պատկանի այն անծանոթին, որն ունի դրա կարիքը: Իսկ դու հեշտությամբ կգտնես այդպիսի մեկին:>> Նա աղջկան ասաց, եթե գա այն պահը, երբ դու քեզ վեր կզգաս հասարակությունից, անմիջապես թո՛ղ բեմը և նստիր առաջին իսկ պատահած տաքսին և գնա Փարիզի արվարձանները: Չարլին նաև ասաց, որ դու այնտեղ կտեսնես շատ պարուհիների, այնպիսիններին, ինչպիսին դու ես, նույնիսկ ավելի գեղեցիկները, ավելի նազելիները, ավելի հպարտները, քան դու ես: Իմ կարծիքով Չարլին այս խոսքերով ուզում էր ասեր, որ բոլորը իրար հավասար են, եթե կան հարուստ կամ աղքատ մարդիկ դա չի նշանակում, որ նրանք տարբեր են մարդը մնում է մարդ կապ չունի հարուստ է թե աղքատ, քեզնից գեղեցիկ է կամ գեղեցիկ չէ։ Բոլորը հավասար են իրար։ Չարլիի սրտացավ խոսքերից պարզ երևում էր, որ շատ է սիրում աղջկան և չի ուզենա, որ աղջիկը ինչ-որ սխալ քայլ անի կյանքում։